Coraz więcej osób decyduje się na zakup urządzeń gwarantujących bezpieczeństwo w przypadku różnego rodzaju napaści fizycznej i aktów przemocy. Nie powinno to dziwić – statystyki przestępstw w naszym kraju nie przedstawiają się zbyt optymistycznie. Średnio, każdego roku w naszym kraju ginie ponad 500 osób w wyniku morderstw i niemal tyle samo w wyniku zabójstw. Poszukując skutecznych środków ochrony przed atakiem fizycznym, wiele osób decyduje się na zakup gazu pieprzowego. Ten coraz popularniejszy środek stanowi proste w obsłudze i poręczne zabezpieczenie na wypadek nieprzyjemnych sytuacji. Poniżej przedstawiamy kilka porad skierowanych do osób rozważających możliwość zakupu gazu pieprzowego, z których dowiesz się, jakie są podstawowe właściwości tej substancji, w jaki sposób z niej korzystać oraz w jakich sytuacjach nadaje się do samoobrony.

Gaz pieprzowy – dla poszukujących skutecznych środków zabezpieczających

Gaz pieprzowy to rodzaj gazu obezwładniającego, którego działanie polega na wywołaniu intensywnego uczucia pieczenia i świądu w obrębie skóry i oczu, a także problemów w oddychaniu i dezorientacji. Często do gazów pieprzowych dodawany jest odpowiedni barwnik, który – osadzając się na skórze osoby spryskanej gazem – pełni rolę markera, pozwalającego na identyfikację sprawcy ataku nawet po jego ucieczce. Dostępne w naszym kraju gazy pieprzowe nie wymagają od kupujących udziału w określonych szkoleniach lub posiadania specjalnych zezwoleń na ich posiadanie.

Gaz pieprzowy jest środkiem przeznaczonym do samoobrony. Korzystają z nich przede wszystkim – choć nie tylko – kobiety, osoby starsze, obcokrajowcy, a także wszyscy ci, którzy czują się zagrożeni podczas przemieszczania się po określonym terenie. Gaz pieprzowy jest również wykorzystywany w przypadku konfrontacji z dzikimi zwierzętami; pozwala skutecznie odstraszyć agresywnych psy, a nawet wilki.

Działanie gazu jest natychmiastowe; bezpośrednio po kontakcie ze skórą wywołuje nieprzyjemne odczucia. Osoby spryskane gazem pieprzowym mogą mieć problemy z usunięciem jego pozostałości ze swojej skóry. Należy podkreślić, że najskuteczniejszym sposobem na pozbycie się skutków spryskania gazem pieprzowym jest dokładne opłukanie twarzy detergentami rozkładającymi tłuszcze, na przykład mydłem. Obmywanie twarzy wodą przynosi natomiast skutek odwrotny do zamierzonego, wzmagając uczucie pieczenia i świądu.

Dostępne formy gazu pieprzowego

Wśród dostępnych produktów, wyróżnić można trzy grupy gazów pieprzowych. W każdy z nich możesz z łatwością zaopatrzyć się w stacjonarnych sklepach z militariami lub w internecie, na przykład na stronie: https://www.spyshop.pl/.

Do pierwszej z grup należy standardowy gaz pieprzowy rozpylany w postaci mgły, której cząstki osadzają się na ciele osoby spryskanej. Ten typ gazu ma swoje wady i zalety. Przede wszystkim, w trakcie używania nie musimy celować bezpośrednio w oczy lub twarz atakującego napastnika. Do najważniejszych minusów zaliczyć należy dużą podatność rozpylanego gazu na wiatr i opady atmosferyczne, które mogą całkowicie rozwiać nasz obronny stożek mgły. Ponadto, gaz tego typu nie nadaje się do stosowania w pomieszczeniach zamkniętych.

Drugim typem jest gaz strumieniowy, który nie rozpyla się do postaci mgły, lecz osadza się dokładnie w miejscu, w które celujemy. Zaletą tego typu gazu jest mniejsza podatność na wpływ wiatru niż w przypadku gazu mgłowego, a także nieco większy zasięg działania. Co równie ważne, ten typ gazu jest bardziej skondensowany i po osadzeniu się na skórze wywołuje bardziej intensywne odczucia pieczenia.

Ostatnim typem jest gaz pieprzowy w formie żelu, uważany powszechnie za najbezpieczniejszy spośród wszystkich dostępnych. W przeciwieństwie do gazu mgłowego, nie wytwarza on chmury cząstek, ale uwalnia skondensowany strumień żelu, który osadzając się na twarzy napastnika, zmienia swą postać do formy spienionej. Ten typ gazu może być bez problemu używany w zamkniętych pomieszczeniach.

(R)ewolucja w produkcji elektronicznych obwodów drukowanych

Co wspólnego może mieć samoprzylepna etykieta na sklepowym towarze ze skomplikowanymi układami elektronicznymi? Okazuje się, że całkiem dużo, bowiem zarówno naklejki, jak i specjalne elektroniczne płytki PCB – można drukować za pośrednictwem sitodruku albo offsetu. Płytka PCB (Printed Circuit Board) wykonana jest ze specjalnego materiału o parametrach izolacyjnych, zawierającego tzw. ścieżki elektryczne oraz pady (punkty lutownicze). Tego typu produkt jest istotnym elementem budowy układów elektronicznych, które zabudowywane są w różnego rodzaju urządzeniach, takich jak telewizory, sprzęt AGD czy laptopy. 

Jeszcze do niedawna niejeden elektronik z pewnością próbował wykonywać płytki PCB w warunkach domowych, dziś jednak tworzy się je w profesjonalnych fabrykach, przy użyciu precyzyjnych i specjalistycznych maszyn. Nowoczesne technologia drukowania płytek jest bardzo złożona, ale i niezwykle ciekawa, dlatego warto zapoznać się z całym procesem ich produkcji.

Rodzaje płytek i metod produkcyjnych

Płytki z obwodami drukowanymi mogą być jednowarstwowe (z umiejscowieniem warstwy przewodzącej po jednej stronie), dwustronne (warstwa przewodząca na dola i na górze) bądź wielowarstwowe (warstwy przewodzące znajdują się też wewnątrz płytki). Najpopularniejszymi technikami stosowanymi do tworzenia płytek PCB, jest obecnie tzw. trawienie albo frezowanie. Pierwsza metoda odbywa się „na mokro”, natomiast frezowanie to technologia produkcji „na sucho”.

Od gerberów do maski

Pierwszym krokiem jest opracowanie plików zawierających pakiet danych (tzw. gerberów), na podstawie których zaprogramowane zostaną maszyny produkcyjne. W następnej kolejności należy przygotować laminat, który początkowo znajduje się w formie wielkoformatowych arkuszy, które wymagają docięcia, oczyszczenia oraz wyszlifowania. Poddane wstępnej obróbce arkusze, trafiają później do wiertarek numerycznych, które za pośrednictwem różnej średnicy wierteł, wykonują otwory montażowe.

Dalszym etapem cyklu jest specjalna kąpiel chemiczna, dzięki której dochodzi do metalizacji (powlekanie miedzią), po czym arkusze zostają wypłukane i osuszone. Ciekawą fazą jest nałożenie na warstwę metalizowanego laminatu – światłoczułej folii, a potem transparentnych klisz z nadrukiem ścieżek (tzw. maska), po czym dochodzi do utwardzenia struktury pod lampą UV.

Kluczowe czynności w procesie produkcji PCB

Kolejnym etapem procesu produkcji PCB, jest pokrycie laminatu cyną. Dotyczy to fragmentu miedzi, który nie został zabezpieczony warstwą folii utwardzonej promieniami UV. Następnie usuwa się powłokę światłoczułą przez rozpuszczenie jej środkami chemicznymi, czego efektem jest całkowite odsłonięcie znajdującej się pod nią warstwy miedzi. Dalszym krokiem jest formowanie ścieżek i padów na płytce, co odbywa się poprzez zanurzenie jej w nadsiarczanie sodu. Popularny roztwór B327 służy wytrawieniu pozostałej na laminacie miedzi. Później usuwana zostaje powłoki z cyny, dzięki kąpieli płytki w specjalnym roztworze.

Po dokonaniu kontroli jakości i ewentualnych poprawek, nakładana jest tzw. soldermaska, wykonywana jest warstwa opisowa na płytce, a miedziane ścieżki i pady – zabezpiecza się przed utlenianiem. Finalną fazą jest pocięcie arkuszy na pojedyncze płytki PCB oraz poddanie ich procesowi testowania.

Więcej informacji na temat produkcji płytek PCB znajdziesz na stronie http://printor.pl/.

Telewizja 4K z miesiąca na miesiąc zyskuje coraz większą popularność. Co ją wyróżnia, dlaczego warto się na nią zdecydować oraz jak wybrać najkorzystniejszą ofertę w tym zakresie, gdy jest się mieszkańcem Wielkopolski i okolic?

W dzisiejszych czasach praktycznie każdy może zostać elektronikiem, bez konieczności kończenia trudnych i czasochłonnych studiów na uczelni technicznej. Wystarczy do tego trochę chęci i samozaparcia. Majsterkowanie przy urządzeniach elektronicznych lub budowanie własnego sprzętu daje wiele satysfakcji i jest praktyczne w codziennym życiu. 

Podstawową przeszkodą powstrzymującą wielu majsterkowiczów od zbudowania własnego urządzenia jest brak wiedzy teoretycznej i praktycznej w dziedzinie elektroniki. Dzisiejsza ogólnodostępna technologia sprawia, że taki problem da się łatwo rozwiązać. Praktycznie każdy ma dostęp do Internetu. Korzystając z wyszukiwarki Google można znaleźć portale, na których zarówno po angielsku, jak i po polsku odkryjesz duże zasoby wiedzy koniecznej do rozpoczęcia przygody z elektroniką. Występuje ona w formie blogów, książek PDF czy materiałów video. Przykładowo na YouTube znajduje się wiele tak zwanych tutoriali – są to materiały, dzięki którym w przystępny sposób zrozumiesz teoretyczne zagadnienia lub na przykład zostanie Ci przedstawiony krok po kroku proces uruchomienia i korzystania z minikomputera (takiego jak Arduino czy Raspberry Pi).

Elektronika to nie tylko fizyka

Do uprawiania podstawowej elektroniki wystarczy wiedza i umiejętności dotyczące czysto elektronicznych zagadnień. Mowa przede wszystkim o zjawiskach fizycznych, które występują w tej dziedzinie – znajomość praw Kirchhoffa czy Ohma, umiejętność nazywania i rozróżniania komponentów elektronicznych oraz manualne zdolności lutowania ich przy pomocy lutownicy. Chcąc skorzystać z możliwości, jakie można uzyskać dzięki obecnej technologii, warto poznać również podstawy programowania. Programistyczne umiejętności (chociaż na podstawowym poziomie) są niezbędne do uruchamiania cyfrowych układów wykorzystywanych w elektronice.

Jakie możliwości stwarzają cyfrowe układy elektroniczne?

Cyfrowe układy elektroniczne to elementy, w których sygnały napięciowe przyjmują jedynie określoną ilość poziomów (każdy z nich ma przypisaną wartość liczbową). Jednym z najpopularniejszych przykładów są mikroprocesory lub czujniki zwracające wartość w postaci sygnału cyfrowego. Mogą występować zarówno jako samodzielne komponenty do wlutowania w gotowy układ, jak i na przykład stanowić część minikomputera. Aby po odpowiednim zamontowaniu i oprzyrządowaniu układu (według specyfikacji i zasad elektroniki) móc skorzystać z możliwości mikroprocesora, konieczne jest zaprogramowanie układu. Najczęściej wykonuje się to przy pomocy programatora oraz komputera z odpowiednim środowiskiem programistycznym oraz bibliotekami przygotowanymi do danego przyrządu. Podstaw programowania można łatwo się nauczyć korzystając z kursów i wiedzy zawartej w internecie.

Gdzie szukać wiarygodnych źródeł?

Decydując się na naukę przez Internet i korzystając z zawartych w nim materiałów, warto zwrócić uwagę na wiarygodność podawanych informacji. Rozwiązania, które działają w pojedynczych przypadkach, mogą wprowadzać czytelnika (lub, w przypadku filmów, widza) w błąd. Dlatego warto korzystać z rzetelnych źródeł wiedzy. Jednym ze świetnych źródeł praktycznej i teoretycznej wiedzy o elektronice jest blog FORBOT stworzony na potrzeby elektroników i robotyków. Na portalu znajdują się darmowe kursy stworzone przez osoby z branży. Są one podzielone na kategorie dla użytkowników dopiero zaczynających naukę oraz dla takich, którzy posiadają już szerszą wiedzę w temacie. Wiedza jest tam przekazywana zarówno w czysto teoretycznej formie, jak i w formie ćwiczeń praktycznych, dzięki którym uczeń będzie mógł z łatwością zweryfikować swoje umiejętności. Znajdziesz tam kursy z podstaw elektroniki, lutowania, podstawy korzystania z minikomputera Arduino czy Raspberry Pi.